ريگســـــــار

(یکبار دیگر تاکید می کنیم که پاکستان نیز خود قربانی غربی ها شده است و هرگز توانایی تسلیح و تجهیز و تامین هزاران مخالف مسلح پاکستانی و افغانی را ندارد. پس مواظب باشید که فریب تبلیغات غربی ها را نخورید و همه تقصیر را بر گردن تنها پاکستان نیندازید که این سادگی و فریب ذهنی شما را می رساند.)

پاکستان کشوریست که تاریخ بیشتر از هفتاد سال ندارد، در حالیکه افغانستان با تاریخ پنج هزار ساله و مردم با شهامت اش مبارزات جدی برای دفاع از تمامیت ارضی خویش به مجاهدت پرداختند. اما نقص و ضعف کلان اکثریت رهبران افغانستان در این بود که بیشتر دنبال منافع قومی، سمتی و مذهبی خویش رفتند و نقش پاکستان را در برآورده شدن این همه اهداف شان ارزنده میدانستند و افغانستان با وقار ما در گروه توطئه های گوناگون پاکستان شده، از بدوتاسیس این کشور همواره مداخلات سریع برای تسلط داشتن به نظامهای حاکم در افغانستان داشته حتی حمایت ایشان از گروه های افراطی طالبان، با همه تلاش های ده ساله جامعه جهانی برای ایجاد دولت مستقل و کاملا افغانی، متاسفانه این دولت نیز به حدی معیوب و ناتوان است که در برابر چنین مداخلات کشور های منطقه توان دفاع از اراضی خویش را ندارد.

بیشتر از یکسال است که نیروهای نظامی پاکستانی بر ولایت های کنر و نورستان بشکل مداوم حملات راکتی انجام میدهند و سبب کشته ، زخمی شدن افغانستانی های بی گناه شده حتی باعث ترک منازل و خانه ها گردیده است.

در این مورد دولت افغانستان نیز از خون قربانیان این جنایت چشم بسته میگذرد و با محکوم کردن یا تقاضای تشریفاتی برای توقف این حملات از پاکستان کفایت میکند.

رهبری دولت افغانستان اگر فراموش نکرده باشند که پاکستان با کشته شدن بیست و چهار عسکر اش در حمله هوایی نیرو های ناتو، اشتراک در کنفرانس لندن برای افغانستان و منطقه را تحریم کرد، راه های اکمالاتی ناتو را بست و واکنش تند در برابر این حملات نشان داد.

آیا خون عساکر پاکستانی تیره و با ارزش تر است از خون آن طفل کٌنری که در بستر خواب توسط پرتاب راکت ها کشته می شوند؟
اگر یک انتحار کننده پس از مغز شویی از پاکستان میاید و در تفریح گاه های کشور موضع میگیرد و مردم کشی میکند، نظامیان پاکستانی هم به خود حق می بیند که با پرتاب راکت مردم ما را بخاک و خون بکشاند.

با موجودیت نیرو های خارجی در کشور دولت جمهوری افغانستان توان دفاع از خون آن اطفال ، زنان و جوانان اش که قربانی این همه حملات می شود،را ندارد چه جای که پس از سال 2014 شاهد پیشروی این نظامیان بر مناطق مرزی کشور باشیم.

توقف حملات راکتی پاکستان با امیدواری ها، توقعات و عذر برای پاکستان خاتمه نمیابد بلکه این حملات دوامدار شده به بحث های کلان فرامنطقوی نیاز دارد.

یکی از تعهدات امریکا در پیمان استرانیژیک بر این بود که دفاع از تمامیت ارضی افغانستان مسوولیت دوجانب است و امریکا متعهد است تا در برابر این مداخلات ایستادگی نماید. پس چرا ناتو ازین حملات بی خبری خویش را اعلام میدارد و امریکا درین موارد توجه جدی ندارد؟

جدیت کامل دولت در برابر این حملات و مداخلات ،حمایت اکثریت مطلق مردم را در پی خواهد داشت خصوصا با این کشوری که اصل روابط همسایه گی را نمی شناسد.

در اینجا سوالات برمیاید که آیا این حملات برای قدرت آزمایشی است؟
آیا هشدار برای از سرگیری مسله خط دیورند الی حضور جامعه جهانی در افغانستان است؟
آیا این حملات نشان دهنده ی تعرض به خاک افغانستان نیست؟
آیا باز هم در پی داشتن دولت دست نشانده در کشور هستند؟

به هر حال پاکستانی ها ثابت نمودند که نه تنها افغانهای اجیرو مزدور و شهروندان نادان شان را مغزشویی کرده و آماده انتحار و انفجار می سازد، بل برای ناتو راه می بندند، برای بستن پیمان های افغانستان مخالفت میکنند و بالاخره عساکر شان نیز افراد ملکی را می کشند. پس آیا منطق وجود دارد که این کشور را به عنوان همسایه و برادر دانست؟

فریداحمد امیری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: