ريگســـــــار

به گزارش نگاه زن ، به نقل از رویترز گزارشی را نشر کرده است که رقم زنان معتاد به انواع مواد مخدر در کشور 60 هزار عنوان گردیده که این رقم برای کشوری که هنوز در جنگ به سر می برد یک بحران وحشتناک خوانده می شود. این گزارش که از سایت رویترز ترجمه گردیده است تقدیم شما می گردد:
برداشتن حجاب در میان زنان معتاد افغانستان
گزارش از: ایمی فریس روتمن
آنیتا چادری آبی رنگش را از چهره برداشت و چشمان بی رمق و لبان ترقیده ای که در نتیجۀ سال‌های مصرف تریاک را آشکار میکرد؛ و دستی به شکم آویزانش کشید که هنوز یک ماه پس از تولد هفتمین فرزندش همچنان بالا است.
آنیتای ۳۲ ساله که به مانند دیگر زنان به گفتگو به آسانی حاضر نمی شد، نام کامل خود را افشا نکرد، او می‌گوید: “نمی‌توانم به اولادم شیر بدهم. می‌ترسم معتاد شود.”
او همراه با زنان دیگر به مرکز ترک اعتیاد “نجات”، واقع در یک منطقۀ قدیمی کابل که با سرمایه سازمان ملل متحد ایجاد شده است، بصورت پنهانی از منزلش بیرون می‌آید تا شوهرش که مانع از برآمدن او می شود، آگاهی پیدا نکند.
با کمی هزینه و دستیابی به دواهای مناسبی چون میتادون، موسسه نجات می‌تواند دردی را درمان کند که در این کشور نادار بر اثر بیش از سه دهه جنگ رو به افزایش گذاشته است.
افغانستان منبع بیش از ۹۰ فیصد تریاک جهان است که برای ساختن هروئین به کار می‌رود و بر مقادیر آن بیش از گذشته افزایش یافته است.
با آن که دیدن مردانی که در مقابل دریای خشک شده کابل در روز روشن هروئین می‌کشند صحنه‌ای عادی است، اما در این فرهنگ به شدت محافظه‌کار اسلامی از زنان توقع می‌رود که در کوچه ها و سرک های مزدحم رفت و آمد نکنند. آنان اغلب باید از خویشاوند مرد یا همسر خود اجازه بگیرند تا از خانه بیرون بروند و در سرک سراپا پوشیده در حجاب اسلامی و چادری باشند.
آنیتا به عنوان یک امر مسلم می‌گوید: “من اجازه ندارم برای رفتن پیش داکتر از خانه بیرون بیایم. چه می‌توانم انجام دهم؟ من یک زنم.”
آنیتا، به مانند بسیاری از زنان معتاد افغان، این اعتیاد را از شوهرش گرفته است.
مانند دیگر زنانی که با آن‌ها گفتگو شده است، آنیتا می‌خواهد که فقط اسم کوچکش گفته شود. اعتیاد زنان که بدنامی با خود دارد، موضوعی است که هیچ وقت در افغانستان به آن پرداخته نمی‌شود.
آن‌ها فقط از طریق واسطه‌ای که به وی اعتماد دارند، حاضر شدند از زندگی خود با یک ژورنالیست صحبت کنند.
با توجه به گزارشی که با هزینۀ دفتر سازمان ملل متحد در مورد مواد مخدر و جرایم انجام شده است، کشت خشخاش در کشوری که هزاران سال است این محصول را رشد می دهد، به دلیل افزایش قیمت و وخامت اوضاع امنیتی، در سال ۲۰۱۱ نسبت به سال گذشته ۷ فیصد بالا رفته است.
در سال ۲۰۱۱ قیمت تریاک برداشت شده نسبت به سال ۲۰۱۰ بیش از دو برابر و بالغ بر ۱٫۴ میلیارد دالر شد و به گفته دفتر سازمان ملل در مورد مواد مخدر و جرایم، مبنای ۱۵ فیصد اقتصاد افغانستان را تشکیل می‌دهد.
مصرف تریاک در افغانستان که سال‌ها به عنوان دوا از آن به کار می‌رفت، اما اکنون به یک موضوع ساعت تیری و میله کردن تبدیل شده است. دفتر سازمان ملل می‌گوید از جمعیت ۳۰ میلیونی افغانستان، در حدود یک میلیون نفر به تریاک و هروئین معتادند که در نتیجه بزرگ‌ترین مصرف سرانه جهان را دارد.
حتی ارقام تخمینی تعداد زنان معتاد به تریاک یا هروئین در افغانستان واضح نیست. مرکز نجات تخمین می‌زند که در حدود ۶۰ هزار زن به طور مدوام مواد مخدر غیر قانونی از جمله چرس و ماری جوآنا مصرف می‌کنند.
آرمان رئوفی، مسوول کاهش زیان برای زنان در مرکز نجات، می‌گوید: “در دهه‌های گذشته مسلما بر تعداد زنان معتاد افزوده شده است.”
مصرف تریاک روزانه ۲۰۰ افغانی (معادل ۴ دالر) هزینه دارد و در کشوری که یک سوم جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند، عادتی بسیار قیمتی است. زنان، کودکان خود را روان می کنند تا پس ماندۀ غذا و بوتل های بی مصرف را جمع کنند تا بتوانند هزینه اعتیاد خود را تأمین کنند یا وقتی شوهران‌شان خانه نیستند، در سرک های مزدحم دست‌شان را از زیر چادری بیرون می‌آورند و از رانندگان موترها گدایی می‌کنند.
فوزیه، ۳۰ ساله، مادر پنج اولاد که در گوشه‌ای از مرکز نجات نشسته، می‌گوید: “شوهرم زن دومی گرفت و دیگر به من اهمیت نمی داد، به همین خاطر شروع کردم به کشیدن تریاک و حالا باید گدایگری کنم.” او می‌گوید می‌ترسد شوهرش یا مردان قوم اش بدانند که برای ترک اعتیاد به این مرکز می‌آید.
امکانات صحی بسیار کم است. دو سال پیش “داکتران جهان” پروژه‌ای را آغاز کرد که به معتادان متادون می‌دهد و این تنها مرکز کشور است.
“برنامه ملی کنترل ایدز” می‌خواهد آن را به سراسر کشور گسترش دهد، اما وزیر مبارزه با مواد مخدر مخالفت کرده و می‌گوید با این کار فقط یک ماده مخدر دیگر به بازار سیاه اضافه می‌شود.
ناجیه، که پسری پنج ساله در دامان چادری کثیف ‌اش بازی می‌کند، می‌گوید ۹ سال است که معتاد شده است.
این مادر مو سیاه چهار فرزند، می‌گوید: “برایم بسیار دشوار است. اولاد دارم. فقیرم. نمی‌توانم کار کنم – شوهرم اجازه نمی‌دهد.”
ناجیه می‌گوید پس از بازگشت شوهرش از ایران که برای کارگری به آن‌جا رفته بود، این اعتیاد را از شوهرش گرفته است.
رئوفی در مرکز نجات می‌گوید که بازگشت کارگران مهاجر و پناهنده‌ها که در دهه ۱۹۸۰ در دوران اشغال اتحاد جماهیرشوروی سابق به ایران و پاکستان فرار کرده بودند، و جنگ داخلی خونین و حکومت طالبان که در ادامه آن آمد، دلیل اصلی افزایش تعداد زنان معتاد است.
به گفته وی، افزایش فحشای روی سرک پس از سقوط طالبان که بر این کار نسبت به حکومت کنونی، نظارت پولیسی بیش‌تری داشت، هم نقش داشته است.
به گزارش دفتر سازمان ملل متحد برای مواد مخدر و جرایم، ایران در جهان پس از افغانستان بالاترین تعداد معتادین را دارد.معتادان افغان در میان ۱ میلیون پناهنده در ایران به چنان معضلی تبدیل شده است که تهران شروع به اخراج آنان کرده است.
فدا محمد پیکان، که در وزارت صحت عامه افغانستان رئیس برنامه کنترل ایدز است، می‌گوید: “مرزهای نسبتاً باز ما به نفع ما نیست. اکثراً در ایران معتاد شده‌اند و بسیاری از آن‌ها متأهل هستند.”
مشکل اعتیاد زنان افغان اکنون به آن منجر گردیده که بزرگ‌ترین زندان زنان کشور، “بادام باغ”، واقع در حومه کابل، پر شود.
از ۱۶۴ زندانی، ۶۴ نفر معتادان به هروئین و تریاک هستند، یعنی به گفته داکتر حنیفه امیری، دو برابر زمان بازگشایی کلینیک در سال ۲۰۰۸٫
وی با تکان دادن یک دستکش داکتری و اشاره به حویلی زندان که خویشاوندان چادری پوش برای زندانیان‌شان انار و نان آورده‌اند، می‌گوید: “امروزه در بیرون مواد مخدر بیش‌تری در دسترس زنان است.”
با موهای سیاه کوتاه، کورتی چرمی و دست‌هایی حنا بسته با نقش یک گژدم، یکی از زندانیان به اسم مدینه، شبیه زنان عادی افغان به نظر نمی‌آید.
او که یکی از هفت معتاد تزریقی هروئین در این زندان است، با پسر نوجوان و دخترش در زندان زندگی می‌کند؛ او به جرم کشتن شوهرش به هفت سال زندان محکوم شده است.
مدینه، تنها زندانی ای که حاضر شد با رویترز صحبت کند، می‌گوید شوهرش را کشته است چون نمی‌گذاشت برای تأمین مخارج اعتیادش فاحشه گی کند.
این مادر ۳۷ ساله، بازویش را که بر اثر تزریقی تازه سرخ شده است، می‌خاراند و می‌گوید: “از خدا می‌خواستم این کار را رها کنم، اما به عنوان یک زن چه باید می‌کردم؟”
او خرج اعتیادش را با فروش ابزار جنسی دست‌ساز – در کاندوم – به سایر زندانیان، که چند تن از آنان به هم‌جنس‌گرایی روی آورده‌اند، تأمین می‌کند.
“اچ آی وی” و ایدز، معمولا بر اثر تزریق مواد مخدر، دارد به مشکلی جدی تبدیل می‌شود و اگر چاره مناسبی برای آن نیندیشند، می‌تواند تعداد زیادی را مبتلا کند.
استراتژی جدیدی که قرار است وزارت صحت عامه در امر مشاوره زنان برای تست “اچ آی وی” در پیش گیرد، با مقاومت اپوزیسیون نیروهای به شدت محافظه‌کار در جامعه افغانستان روبرو شده است.
محمد خان هدایت، که در شفاخانه امراض مسری وابسته به وزارت صحت عامه کار می‌کند، می‌گوید: “مبتلایان به اچ آی وی و معتادان در جامعه مسلمان، شیطانی تلقی می‌شوند و این امر در مورد زنان شدیدتر است.”

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: