ريگســـــــار

به اشتراک کنندگان کانفرانس شیکاگو!
افغانستان کشور کشانیده شده بسوی بحران و خلای قدرت منطقوی برای کشورهای بزرگ و مطرح ، برای پیشبرد استراتیژی ها و برتری جوئی های معین و مشخص میان رقبای شان مبدل گردیده است که هرکشور و قدرت منطقوی تلاش دارد تا در جهت رسیدن به اهداف خویش ، بیلانس و سرمایه گذاری خاص خود را داشته باشد.

روی این اصل ضرورت تدویر نشست های نمایندگان و رهبران کشور های حضور یافته در افغانستان در جهت سهمگیری معین مالی ، نظامی و تضمین های حقوقی و مالی به خصوصی خویش را باید جامعه جهانی الی سال 2014 برای کشور و مردم ما داشته باشند تا بتوانند پس از سال 2014 نیز موجودیت شان را قانونیت بخشیده برای آینده ها در منطقه از طریق افغانستان و بنام کمک به افغانستان مطرح باشند.

توقع مردم افغانستان از فیصله های جلسه شیکاگو همانند نتایج کنفرانس و نشست های جلسات یک دهه گذشته نمیباشد که جنگ و ادامه جنگ، تحمیل حتمی و جبری خواست های دشمنان ما در خانه ما باشد، بل ضرورت حقیقی و حقوقی برای رسیدن به ثبات و برگشت به کانون زندگانی مطمئین و آزاد در افغانستان را استحکام بخشیدن قدرت دفاعی و توافق رسیدن به آرامش ملی را در خانه همگانی ما یگانه دست آورد عمده کنفرانس شیکاگو میدانیم ، توقع این است تا راه های برگشت به این الترناتیف را پذیرا باشند و عملی نمایند.
چونکه در استقرار ثبات و استحکام قدرت دفاعی در افغانستان نقش عمده و کلیدی را این کشور ها ایفا نموده میتوانند.

طرح چنین است : دوکتورین نظامی در زمینه دفاع و حراست از ارزش های ملی ، استقلال و تمامیت ارضی قوت های ملی و دفاعی مردم افغانستان بیش از هر زمان دیگر حکم مینماید که باید هیچ قدرت و نیروی نظامی خارجی مسولیت حفاظت از حریم خانه افغانهارا عهده دار نگردد. سه عنصر عمده و اساسی را اشتراک کنندگان کنفرانس شیکاگو در زمینه کمک به افغانستان ضروری پنداشته با دقت و مسولیت بین المللی خویش که به تعهد و فیصله های شورای امنیت سازمان ملل متحد دارند و بر مبنای قطعنامه های این شورا اخذ مسولیت نموده اند تصمیم بگیرند.

اول : قطع بدون قید و شرط حملات نظامی از بیرون مرز های کشور ما به خصوص از طریق خاک پاکستان ، قطع و ارسال ، حمایت از طالبان و تروریستان به وسیله استخبارات نظامی پاکستان امر حتمی بوده شورای امنیت سازمان ملل متحد باید در زمینه تصمیم و تضمین قاطع برای مردم افغانستان بدست بیاورد.

دوم : پاکسازی تمامی مراکز و مدارس نظامی و تروریستی در کشورهایی که ماشین جنگی طالبان را تقویت میدارند و همچنان نابودی کامل کانالهای های اکمالاتی و امداد نظامی و پولی برای تروریستان که به وسیله شیخ های عرب ، تجار و استخبارات منطقه صورت می گیرد ، قطع تولید و ترافیک مواد مخدر در مناطق طالبان.

سوم : تکمیل و تقویت پرسونل مسلکی ، مجهزسازی اردوی افغانستان با قوت های هوائی ، مدافعه هوائی، راکتی و سیستم موشکی دور بردومتوسط زمین به زمین ، سیستم رادار ، مخابره و ارتباط هوائی و زمینی ، تشکیل فرقه هاو قطعات تانک ، زرهدار ، توپجی ، موتردار ، پیاده ، دیسانت ، کشف ، کوماندوی خاص ، قوت های سرحدی ، شامل قول اردو ها در زون های هفتگانه کشور. تا پس از سال 2014 افغانستان و مردمش را با گرانتی بسوی ثبات و امنیت منطقوی بکشانیم.

اگر مراکز موجود طالبان و تروریستان هم مانند امروز فعال باشند و استخبارات پاکستان ماشین تولید انتحاری و تروریستان را در حمایت و اختیارش حفظ نماید و یا اگر در زیر کاسه نیم کاسه های دیگری قرار داشته باشد جنگ افغانستان منطقه را به آتش و خاکستر دایمی مبدل خواهند نمود و آن روز دور نخواهد بود که طالبان و تروریستان را پاکستان بخاطر بقای خویش در منطقه با اسلحه اتومی و زروی خویش مجهز خواهند نمود و همه کشور های منطقه را در زیر تهدید حتمی قرار خواهند داد. در آن صورت برای مردم افغانستان بی تفاوت خواهد بود که جنگ و انتحاری ، طالب و تروریست علیه کدام کشور و قدرت منطقوی می جنگد.
در تصمیمگیری ها که افغانستان و مردمش محور اصلی این کنفرانس است خوب خواهد بود که به خواست و اراده اکثریت ملی و خواست همگانی مردم ما حرمت و احترام قایل گردید.
این را فراموش نباید نمود که مردم افغانستان هیچگاهی احسان و جفای را باهم یکسان مقایسه ندارند.

سنجر غفاری اپریل 2012 مسکو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: