ريگســـــــار

کسانی که علیه طالبان قیام کرده اند، بصورت سنتی از حامیان این گروه بودند.

اخیرا ده ها تن ازساکنان برخی ولسوالیهای ولایت غزنی، برای بازگشایی مکاتب وفعالیت های اجتماعی، علیه طالبان اقدام مسلحانه کرده وآنهارا ازمناطق شان بیرون کردند.

این اقدام که درنوع خود بی سابقه است با استقبال گرم مقام های دولت افغانستان مواجه شده وبسیاری ها را به تعجب واداشت.

قیام کننده گان حمایت مقام های دولتی را رد نموده واین حرکت را"خودجوش" عنوان کرده اند، اما چرا مردم درغزنی علیه طالبان دست به اسلحه برده و قیام کرده اند؟

هرچند طالبان درغزنی، جزوی جدایی ناپذیراین گروه است که درسراسرافغانستان فعالیت دارد، اما نمی توان برخی ویژگی های منحصربه فرد طالبان غزنی را درشگل دهی اقدام مسلحانه مردم برخی مناطق این ولایت نادیده گرفت.

تحمیل هزینه های مالی

هرچند فرماندهان پرنفوذ طالبان که زادگاه شان غزنی است، حالا یا کشته شده یا هم در ولایات جنوب و مناطق هم مرزی با پاکستان، سرگرم سازمان دهی جنگ علیه نیروهای خارجی وافغان هستند.

اما با این وجود طالبان در سالهای گذشته حضور و نفوذ پررنگی درغزنی داشته اند و تعداد قابل ملاحظه سربازان خارجی و افغان درنا امنی های این ولایت، جان خود را ازدست داده اند.

هزینه های قابل ملاحظه این نا امنی ها در غزنی، بر روستا نشینان فقیر تحمیل شده است. کشت و قاچاق مواد مخدر یکی از منابع اصلی در آمد طالبان شمرده می شود، اما طالبان درغزنی از درآمد کشت و قاچاق مواد مخدر محروم اند و دست رسی چندانی به کمک های سازمان یافته نهاد ها و رهبران قدرتمند گروه شان ندارند.

چون درغزنی عمدتا به دلائل آب و هوای متفاوت، مواد مخدرکشت نمی شود و از نظر جغرافیایی نیز در جایی نیست که مسیر عمده ترافیک و قاچاق مواد مخدر باشد.

ازسوی دیگر، غزنی با برخی کشورهای همسایه افغانستان که به حمایت از گروه طالبان متهم هستند، مرز مشترک ندارد و دست طالبان این منطقه از کمک های سازمان یافته تا حدی کوتاه است.

گزارشها متعدد وجود دارد که طالبان هر ازگاهی درغزنی تاجران محلی، صاحبان پمب بنزین ها، فروشگاه های بزرگ و صاحبان هتل ها را مجبور کرده اند که به طالبان پول بدهند یاهم روستائیان را وادار کنند که برای طالبان پول جمع آوری کنند.

در مواردی هم دیده شده که طالبان بخشی ازمحصولات زراعتی کشاورزان فقیر را به نام"عشر" به افراد گروه خود اختصاص داده اند. درشرایط کنونی که خشکسالی های دوامدار، آمار بلند فقر و بیکاری، روستائیان را با مشکلات جدی مواجه کرده، بدون شک پرداخت پول به طالبان و تامین هزینه افراد مسلح باری نیست که برداشتن آن برای مدت طولانی ممکن باشد.

خانه های مردم پناه گاه طالبان

درجریان نا امنی های سالهای گذشته در غزنی، شمار قابل ملاحظه ای از غیرنظامیان کشته و زخمی شدند. بمباران نیروهای خارجی، مین های کنار جاده و شلیک راکت های بی هدف، زندگی را برای بسیاری ازساکنان محل دشوار کرده و آرامش را از خواب غیر نظامیان دردل شب نیز ربوده است.

اوایل بهار امسال وقتی با محمد رازق یکی ازساکنان ولسوالی خوگیانی ولایت غزنی در مورد وضعیت امنیتی پرسیدم، حکایت های دردناکی داشت.

محمد رازق می گفت دراین اواخر، بیشتر ازدست طالبان به "تکلیف" (عذاب) شده ایم، چون طالبان حالا کمتر ازمحلات عمومی مثل مسجد استفاده می کنند. بسیاری ازافراد طالبان از محلات عمومی همانند مساجد توسط نیروهای خارجی شناسایی شده و بعدا کشته و زخمی شده اند. ازین جهت طالبان ترجیح می دهند درخانه های مردم مستقر شوند، تا ازچشم نیروهای خارجی به دورباشند.

محمد رازق می گفت:" طالبان اغلب به زور وارد خانه های مردم می شوند و ساکنان محل را وادار می کنند که به آنها غذا بدهند. این باعث می شود که خانواده ها اصلا آرامش نداشته باشند وگاهی هم قربانی درگیری طالبان با نیروهای دولتی و یا نیروهای ناتو شوند".

گزارشهایی وجود دارد که طالبان درمواردی برای نگهداری افرادی که به گروگان می گیرند، ازخانه های مردم استفاده کرده اند.

یک مرد کهنسال که در سال 2011 مدتی را درغزنی زندانی طالبان بود. می گفت او درطول این مدت درخانه های مردم نگهداری می شد وگاهی خوب احساس می کرد که صاحب خانه از بودن او طالبان به شدت عذاب می کشد. حالا به نظرمی رسد این مهمان شدن های نا خواسته طالبان، کاسه صبر شماری از روستائیان غزنی را لبریزکرده است.