ريگســـــــار

همگام با رؤیت هلال ماه مبارک رمضان، شمارش معکوس ایام فرخنده این ارمغان بی‫همتای الهی نیز شروع می‫شود. رمضان در حقیقت هدیه‫ای است از جانب پروردگار برای مؤمنان، که اگر توان دیدن معنویات آنرا می‫داشتند آرزو می‫کردند تمام عمرشان رمضان باشد.

در این ماه با سعادت رابطه بنده با پروردگارش که پیش از رمضان بیشتر حالت بده بستانی سخاوتمندانه از جانب خداوند داشت؛ یک نیکی از بنده با ده تا هفتصد برابر پاداش از جانب پروردگار استقال می‫شد، و فرشتگان مسئولیت حساب و کتاب رحمت الهی را بر عهده داشتند، در رمضان حکایت به گونه‫اید دیگر برنامه‫ریزی می‫شود. پروردگار به فرشتگان مأمور می‫فرمایند: مگر روزه! روزه از آن من است و اجر و پاداشش را من شخصا به بنده‫ام می‫پردازم. « إلا الصوم فإنه لي و أنا أجزي به.. ».

پادشاه و مالک الملک و خالق و آفریدگار جهان و جهانیان سفره کرم و سخاوتش را در رمضان جلوی بنده‫اش پهن می‫کند و خود میزبانی میهمان خود را بر عهده می‫گیرد. سخاوت پروردگار و رحمت و شفقت و مهرش به بنده‫ را با هیچ میزان و معیاری نمی‫توان سنجید..

این ماه مکتب آموزش و پرورش است که در آن مؤمن با ترک حلال و کنترل خواهشات نفسانی خود، سعی می‫کند زندگی خود را از روتین همیشگی بدر آورده به نحوه‫ای جدید برنامه‫ریزی کند. این برنامه جدید در تمامی مراحل آن او را بسوی رضایت الهی و رسیدن به خشنودی پروردگار، و پاکسازی و آلایش درونی و بیرونی شخصیتش سوق می‫دهد.

در رمضان مؤمن عاقل با برنامه‫ریزی بسیار ساده‫ای درست در راستای هدف روزه که پرهیزکاری و ساختار کیان ایمانی اوست بحرکت درمی‫آید:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿البقرة/١٨٣﴾»

(ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بر شما روزه واجب شده است، همان گونه که بر کسانی که پیش از شما بوده‌اند واجب بوده است، تا باشد که پرهیزگار شوید.)

مبنای عبادی مؤمن بر محوریت و مرکزیت "نیت" و قصد او سوار است. بهمین دلیل هر حرکت او؛ از لبخند ساده و لقمه‫ای که در دهان همسر و دوست و خواهر و برادر و پدر و مادرش می‫گذارد تا خاری که از سر راه بر می‫دارد. و همه حرکات و سکنات او می‫تواند بر مبنای قصد و مرادش به عبادت تبدیل شوند. با اینوجود می‫توان با اولویت دادن به برخی از برنامه‫ها در رمضان سعی کرد اجر و پاداش بیشتری کسب نمود. این نوشته تلاش دارد به برخی از این اولویتهای برنامه رمضانی اشاره کند:

(1)     خدا شناسی:

شناخت خداوند پله اول محبت او، و کوتاهترین راه بسوی ایمان بدو و پیروی و اطاعت از فرامین و دستورات او با عشق و علاقه و اختیار صادقانه و اراده پویا می‫باشد.

زندگی در سایه شناخت خدواند متعال و ایمان به او طعم و لذت دیگری می‫یابد. انسان در پرتو ایمانی که سرشار از شناخت و علم و فهم و ادراک درست است شخصیت خود را در مسیر زندگی و در پهنای گیتی احساس می‫کند. و درمی‫یابد که نه تنها و بی‫محتواست، و نه پوچ و بی‫هدف آفریده شده!..

انسانی که پروردگار روزی ده – رازق – خود را شناخته هرگز از آینده و فقر و ناداری نمی‫ترسد. با جرأت و شجاعت پرده‫های ترس را دیده بسوی آینده گام می‫زند. و این حرکت و تلاش نه تنها زندگی او را رونق می‫بخشد بلکه در پیشرفت و ساختار جامعه و اطرافیان نیز اثر مثبت خواهد داشت.

مؤمنی که پروردگار حکیم خود را شناخته می‫داند که هیچ چیزی در زندگی بی‫هدف خلق نشده، و در هر خلقتی و هر اتفاقی حکمتی است. مشکلات زندگی، بیماریها، حوادث روزگار و هیچ طوفانی نمی‫تواند چنین فردی را در صحرای بی‫ساحل نا امیدی دفن کند. او هیشه با امید و آرزو بر روزگار هر چند تلخ لبخند می‫زند و با این روحیه نه تنها چهره زندگی خود را شادمان می‫کند بلکه در اطراف خود محیطی از اصلاح و سازندگی بوجود می‫آورد که در تعالی و ساختار جامعه سهم بزرگی ایفا خواهد کرد.

انسان با شناختن پروردگار؛ خالق و آفریدگار، مهربان و بخشاینده، لطیف و سخاوتمند، عالم و خبیر و چیره بر همه چیز و در عین حال قهار و انتقام گیرنده از سرکشان و ظالمان، و سایر صفات الهی، بکلی مدهوش گشته سر سجده بر درگاه احدیث او بر زمین نهاده، زبان به ذکر و یاد او شیرین می‫گرداند، و سپاس و شکر او بجای می‫آورد:

«فَاذْكُرُ‌ونِي أَذْكُرْ‌كُمْ وَاشْكُرُ‌وا لِي وَلَا تَكْفُرُ‌ونِ ﴿البقرة/١٥٢﴾»

}پس مرا یاد کنید (با طاعت و عبادت و دوری از معاصی، به دل و زبان و قلم و قدم، و سیر در آفاق و انفس، جهت کشف عظمت و قدرت من) تا من نیز شما را یاد کنم (با اعطاء ثواب و گشایش ابواب سعادت و خیرات و ادامه‌ی پیروزی و قدرت و نعمت) و از من سپاسگزاری کنید (و با گفتار و کردار، شکرگزار انعام و احسان من باشید) و از من ناسپاسی مکنید (و نعمتهای مرا نادیده مگیرید(.}

و این بنده شاکر را نزد پروردگار رحمان و رحیم و لطیف و کریم جایزه‫ها خواهد بود:

«وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَن تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّـهِ كِتَابًا مُّؤَجَّلًا ۗ وَمَن يُرِ‌دْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَن يُرِ‌دْ ثَوَابَ الْآخِرَ‌ةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا ۚ وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِ‌ينَ ﴿آل عمران/١٤٥﴾»

{و هیچ کسی را نسزد که بمیرد مگر به فرمان خدا، و خداوند وقت آن را دقیقاً در مدّت مشخّص و محدودی ثبت و ضبط کرده است (و در کتابی که مشتمل بر مرگ و میرها است نوشته است). و هرکس پاداش (و کالای) دنیا را خواستار شود از آن بدو می‌دهیم، و هر که پاداش (و متاع) آخرت را خواهان باشد از آن بدو می‌دهیم، و ما پاداش سپاسگزاران را خواهیم داد.}

و صد البته اینگونه مؤمنان راستین که به این درجه از عقل و درایت و شعور انسانی رسیده‫اند بس اندکند:

«... وَقَلِيلٌ مِّنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ‌ ﴿سبأ/١٣﴾»

{... و اندکی از بندگانم سپاسگزارند.}

البته باید یادآور شد که شکر و سپاس الهی تنها با جملات زیبا و عبارات گویا بیان نمی‫گردد. شکر الهی را باید همزمان با زبان، با کردار نیز به نمایش گذاشت.

«...اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرً‌ا ۚ وَقَلِيلٌ مِّنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ‌ ﴿سبأ/١٣﴾»

{...ای خاندان داود! به خاطر سپاس گزاری عمل کنید؛ و از بندگانم اندکی سپاس گزارند.}

اطاعت پروردگار در عبادات نماز، روزه، زکات، حج، جهاد، صله رحم، خوش اخلاق، کرم و بخشش، و غیره نمادی از شکر اوست.

اسراف و تبذیر نکردن در استعمال نعمتها و هدر ندادن آنها، رسیدن به مستمندان و بیماران و بی‫کسان و بینوایان روشی است در بیان شکر. احترام پیرمردان و سالخورده‫ها، رسیدن به خردسالان و درمانده‫ها، مواظبت از زیر دستان و بی‫بضاعتان، اسلوبی است دیگر در شکر گذاری خالق..

سعی در برگرفتن قطره‫ای از اقیانوس بی‫منتهای اخلاق و صفات الهی؛ چون کرم و سخاوت، و بخشایش و مهربانی و لطف نمادی است از شکر و سپاس حق.

شکر خداوند در استفاده درست و بجای از نعمتها، بیشتر تجلی می‫کند. انسانی که خداوند او را با نعمت هیبت و احترام و حرف شنوایی اطرافیان از او، آزموده باید از این نعمت در اصلاح مشکلات جامعه، رفع کدورتها و اختلافات خانواده‫ها و افراد، برقراری صلح و آشتی و مهر و محبت در بین مردم استفاده برد. کوتاهی در این باب ناشکری خالق است بر این نعمت.

مؤمن در هر لباسی که باشد باید چون باران نفعش به تمامی اقشار جامعه برسد. یک پزشک، استاد، نجار، آهنگر، راننده تاکسی، میکانیک، نانوا، کشاورز، باربر، کاسب و دکاندار، کارمند دولت، مفکر و اندیشمند، جامعه شناس، اقتصاد دان، سیاستمدار، خانم خانه‫دار، پرستار، و غیره... باید با استفاده از نعمت عقل و دانش خود در یافتن راهها و ابتکار روشهای گوناگون برای شکرگذاری از نعمتهایی که خداوند بدانها ارزانی داشته تلاش کنند. لذت شکر را انسان در کاری می‫یابد که تنها و تنها هدف از انجام آن رضایت الهی باشد؛ نه تشکری از مردم انتظار داشته باشد، و نه لبنخدی و نه مال و منال و یا احترامی..

لذت مؤمن در دادن است نه در گرفتن... چه زیباست و پر معنا تصویر آن لحظه‫ای که پاکت پولی که بر آن نوشته بودی "هدیه خدا" و آنرا لای در خانه بیوه زنی گذاشتی، و او آنرا برداشته از ته دلش داد برآورد که: الهی سبز شوی هر که هستی!..

لذت معالجه مجانی بیماران برای یک پزشک از لذت بدست آوردن خورجینها پول به مراتب بیشتر است!... لذت دیدن لباس عیدی که به بچه‫های یتیم همسایه هدیه داده بودی از آن لباسی که بر تنت کرده‫ای صدها برابر بیشتر است...

ولی این لذت را تنها کسی احساس می‫کند که خدایش را شناخته باشد!

در ماه مبارک رمضان دریچه دلها بسوی تجلی ایمان گشوده می‫شود، و انسان بخدایش نزدیکتر می‫گردد. در این فضای ملکوتی باید تلاش نمود هر چه بیشتر با خدایمان آشنا شویم. صفات او را در قرآن کریم مطالعه کنیم. روی هر نام و صفتش ساعتی بیندیشیم. در پی درک معنا و مفهوم آن باشیم. هر روز خدایمان را با نامها و صفتهایش بخوانیم و در مسیر همان نام با او به راز و نیاز پرداخته، کچکول گدایی در برابر رحمت الهیش دراز کرده بگوییم: ای بخشاینده مهربان بر من بینوا مهر ورزیده گناهانم را ببخشای. ای درگذرکننده و بسیار با عفو و بخشش، و ای کریم بی‫همتا ببخشای مرا. ای روزی دهنده و رازق بر رزق و روزی من برکت ده. ای لطیف و پر مهر بر من لطف ورز و از مهرت بی‫مهرم نگردان..

كريما ببخشاي بر حال ما               كه هستيم اسير  كمند  هوا

نداريم غير از تو  فريادرس               تويي عاصيان را خطا بخش و بس

نگهدار ما را ز راه  خطا                   خطا در گذار وصوابم نما...

یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم           محتاج به بیگانه و خویشان نشوم

بی منت خلق خود مرا روزی ده                 تا از در تو بر در ایشان نشوم

غمناکم و از کوی تو با غم نروم                 جز شاد و امیدوار و خرم نروم

از درگه همچو تو کریمی هرگز                  نومید کسی نرفت و من هم نروم

(2)     آشتی با قرآن

قرآن معجزه و شناسه و دلیل پیامبری حضرت رسول الله – صلی الله علیه و سلم – است. معجزه‫ای برای همه زمان و همه جا. معجزه‫ای که با عقل و منطق و وجدان و ضمیر آدمی سخن می‫گوید، و به انسان این فرصت را می‫دهد که در آزادی کامل هر آنچه برای خود می‫پسندد را اختیار کرده، مسئولیت آنرا به عهده گیرد و در روز قیامت خود جوابگو و مسئول بر انتخاب خود باشد.

معجزه پیامبر اکرم –صلی الله علیه و سلم – چون عصای موسی نیست که پس از درگذشت پیامبر خدا؛ حضرت موسی – علیه السلام –، اثری از آن برجای نماند. و به حکایتی در کتابهای تاریخی تبدیل گردد، و نه چون معجزه‫های تمایم پیامبران پیشین است که منکران بتوانند در اصل وجود آنها زباندرازی کنند و آنها را از جمله افسانه‫های ساخته و پرداخته و اوهام و خیالات بشری تلقی نمایند. قرآن معجزه‫ای است جاویدان که خداوند آنرا قبل از ثبت بر کاغذ و لوح و قلم در سینه‫های مؤمنان محفوظ نگه داشت است.

رمضان ماه نبرد واقعی با شیطان و ریشه کن ساختن توطئه‫ها و دسیسه‫های اوست. و قرآن سلاح واقعی در این میدان کارزار..

قرآن کلید قلبهاست که دریچه آنها را بسوی سعادت و شادکامی می‫گشاید و انسان را از منجلاب پستیها و پریشانیها و اضطرابات نفسانی و جنجالهای روانی رهایی بخشیده به ساحل آرامش و سکون و امنیت روحی و روانی می‫رساند:

«أَفَلَا يَتَدَبَّرُ‌ونَ الْقُرْ‌آنَ أَمْ عَلَىٰ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا ﴿محمد/٢٤﴾»

{آیا در قرآن نمی اندیشند [تاحقایق را بفهمند] یا بر دل هایشان قفل هایی قرار دارد؟ }

فهم و درایت آیات کلام الله مجید چون پتک بر قفلهای زنگ زده بر قلبهای غافل فرود می‫آید، و انسان از غل و زنجیر پستیها و شهوتها و دل بستن به دنیای فانی رهایی می‫یابد. چهره زندگی بکلی تغییر خواهد یافت. انسان قرآنی چون عقابی آزاده بر کرانه‫ها نظر دارد، و زندگی خاکی و تلاشهای انسانها برای اندوختن پشیز دنیا سپس رها کردن آن و خفتن در قبر سیاه و تاریک با تنها ملافه‫ای سفید، را بازی بچه‫های ابله و نادان می‫شمرد. او همیشه در فضای الگوها و موفقیتها و ساختار آینده و اصلاح بشریت سیر می‫کند:

«إِنَّ هَـٰذَا الْقُرْ‌آنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ‌ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرً‌ا كَبِيرً‌ا ﴿الإسراء/٩﴾»

{بی تردید این قرآن به استوارترین آیین هدایت می کند، و به مؤمنانی که کارهای شایسته انجام می دهند، مژده می دهد که برای آنان پاداشی بزرگ است. }

قرآن را بر خلاف آنچه برخی سودجویان بخورد مردم ساده لوح می‫دهند، برای همه بشریت نازل شده و برای همه قابل فهم است. هر انسانی با توان میزان بار عقلی خود از این قرآن آنچه نیاز اوست را در می‫یابد.

«كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَ‌كٌ لِّيَدَّبَّرُ‌وا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ‌ أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿ص/٢٩﴾»

{کتاب پرخیر و برکتی است و آن را برای تو فرو فرستاده‌ایم تا درباره‌ی آیه‌هایش بیندیشند، و خردمندان پند گیرند. }

باید با دیدی کلی و شمولی به قرآن نگریست. قرآن تعویذ، و یا سلاح جن زدائی نیست تا آنرا در طاقچه‫های خانه‫ها زندانی کنند و یا بر گردنها و در ماشینها آویزان سازند. قلب غافل را چه فایده اگر هزار بار هم بر قرآن بوسه زند و از زیر آن رد شود؟! و مرده از قرآن چه بکف می‫برد هرچند صد هزار بار بر قبرش قرآن ختم شود، اگر در زمان زندگیش با قرآن بیگانه بوده است.

باید با یک برنامه‫ریزی قابل اجرا عشق و محبت و شوق قرآنی را در قلبها بکاریم. قرآن را در دل خود و بچه‫ها و خانواده خود شیرین کنیم. این فرموده پیامبر – صلی الله علیه و سلم – را گوشواره گوشهایمان کنیم که: " قرآن را تلاوت کنید، چرا که او در روز قیامت از یارانش شفاعت می‫کند".

«اقرأوا القرآن فإنه يأتي يوم القيامة شفيعا لأصحابه»

قرآن در روز قیامت یا به وکالت ایستاده از فرد مؤمن که شبانه روز با او انس داشته دفاع می‫کند، و یا به شکایت ایستاده از آنهایی که به او اهتمامی نمی‫ورزیدند ابراز بیزاری کرده، از خداوند می‫خواهد تا آنها را به سزای بی‫توجهی و بی‫مهریشان به کلام پاک پروردگار، و برنامه سعادت بخش انسانی برساند!..

علاقه رمضان و قرآن بسیار صمیمی است. شرف و عزت رمضان در این است که قرآن پاک در فضای ملکوتی آن بر پیامبر خدا – صلی الله علیه و سلم – فرود آمده،

«شَهْرُ‌ رَ‌مَضَانَ الَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْ‌آنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْ‌قَانِ...» ﴿البقرة/١٨٥﴾

{[این است] ماه رمضان که قرآن در آن نازل شده، قرآنی که سراسرش هدایتگر مردم است و دارای دلایلی روشن و آشکار از هدایت می باشد، و مایه جدایی [حق از باطل] است....}

«إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ‌ ﴿١﴾ وَمَا أَدْرَ‌اكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ‌ ﴿٢﴾ لَيْلَةُ الْقَدْرِ‌ خَيْرٌ‌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ‌ ﴿القدر/٣﴾»

{ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم. (۱) تو چه می دانی شب قدر چیست؟ (۲) شب قدر، بهتر از هزار ماه است. }

مؤمنان فضای رمضان را با تلاوت قرآن به کندویی از عبادت و تلاش خستگی ناپذیر و ترتیل قرآن تبدیل می‫کنند. جهان در رمضان به مسجدی بزرگ تبدیل می‫شود، که در فضای آن افرادی که با قرآن کم مهرند به حرکت درآمده سعی می‫کنند به کاروان قرآنیان بپیوندند. دلخوشی آنها این فرموده پیامبر خدا – صلی الله علیه و سلم – است که:

" کسی که در قرآن مهارت دارد همراه پیامبران عالی مقام و پرهیزکاران نیکو سرشت است. و کسی که قرآن را می‫خواند و در خواندن آن مِن مِن می‫کند و خواندن قرآن برایش مشکل است، دو پاداش دریافت می‫کند"!

«‏الْمَاهِرُ بِالْقُرْآنِ مَعَ ‏ ‏السَّفَرَةِ ‏ ‏الْكِرَامِ الْبَرَرَةِ، وَالَّذِي يَقْرَأُ الْقُرْآنَ ‏وَيَتَتَعْتَعُ ‏‏فِيهِ وَهُوَ عَلَيْهِ شَاقٌّ لَهُ أَجْرَانِ»

از فرصت رمضان استفاده نموده، در فضای سازنده آن سعی کنیم خود را بسازیم. از عادتهای زشتی که بر ما چیره شده خود را نجات دهیم.

از اعتیاد به سیگار و مخدرات، غیبت و سخن چینی و دروغ، و رشوه‫خور

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: