ريگســـــــار

وضعیت دشوار زندگی زنان افغانستان همراه با محرومیت و دوری از حقوق اولیه زندگی اجتماعی آنها چه علتی می تواند داشته باشد. زنان افغانستان همیشه از دو سوی مورد ظلم و یا بی توجهی واقع شده اند. یکی از ناحیه سنت ها و عنعنات ناپسندی که حاکم بر جامعه سنتی افغانستان است و دیگر از سوی دولت ها و...

 دولتمردان که سرستیز با زنان داشته اند و زنان در برنامه های آنها برای پیشرفت و ترقی کشور جایگاهی شایسته نداشته اند.

رسوم و عنعنات ناپسند که بازمانده خوی مردسالار جامعه سنتی افغانستان است، به وضوح در بسیاری از شهرها و روستاهای کشور دیده می شود. این سنت ها که تحت عناوین مختلف از وجهه دین و مذهب گرفته تا اقتدار و عظمت قبیله، ظلم و ستم را بر زنان روا می دارند، قرنها اجرا شده اند و به همین خاطر نیز ریشه کن ساختن آنها به سالها وقت و نیروی عظیم انسانی و اقتصادی نیاز دارد.

هنوز بافت قبیله ای جزئی از ساختار اجتماعی افغانستان به شمار می رود. تا زمانی که چنین باشد، به ناچار سنت های قبیله ای نیز بر این ساختار اجتماعی حاکم خواهد بود. افغانستان درگیر جنگ، هیچ وقت فرصت رشد و توسعه نداشته و نتوانسته از چنین وضعیتی خود را بیرون بکشد. لذا سنت های قبیله ای و عنعنات ناپسندیده همچنان به قوت خود باقی مانده اند.

در بسیاری از ولایات افغانستان نشانی از زندگی شهری که از خانواده های کوچک تر و با مرکزیت والدین باشد خبری نیست. زندگی قبیله ای با خانواده های کلان و مرکزیت کهن سالترین افراد خانواده در این مناطق مرسوم است. همه چیز بر وفق مراد و برداشت های ذهنی آنها می چرخد و در چنین حالتی زنان مظلوم ترین افراد این خانواده ها هستند. بی سوادی و نا آگاهی اکثریت مردم و خصوصا زنان از حقوق شان، راه را برای حاکمیت سنت های ناپسند بر جامعه باز می گذارد. در چنین جامعه ای نقش نهادهای فرهنگی و آموزشی دولتی و غیر دولتی برای بهبود شرایط زنان بسیار مهم است.

معمولا شرایط حاکم بر زنان، با برداشت های سطحی و شخصی از اسلام توجیه می شود. دقیقا در همین جاست که نقش علما و روحانیون که وظیفه رهبری معنوی جامعه را بر عهده دارند و رسالت داران دین مقدس اسلام هستند برای پیراستن خرافه ها و سنت های ناپسندی که با نام مقدس دین اسلام بر جامعه تحمیل می شود، بسیار بزرگ، خطیر و ارزنده است.

اما از سوی دیگر دولت ها در گذشته و حال افغانستان توجه لازم را برای بهبود وضعیت زنان نداشته اند. شماری از حکومت ها نظیر حکومت طالبان در ستیز مطلق با زنان بوده اند. آنان مکتب و تعلیم و تحصیل و حتا خدمات صحی را از زنان سلب نموده بودند. و شماری دیگر بی توجه به زنان و در حقیقت به تمام شهروندانشان بوده اند.

اکنون دختران به مکتب می روند و زنان در مقام های مختلف دولتی به کار اشتغال دارند، در فعالیت های سیاسی و اجتماعی سهم فعالی دارند، از نگاه حقوقی و قوانین زنان در برابری کامل با مردان قرار دارند، ولی همه اینها برای زنان افغانستان که بار محرومیت تاریخی را بردوش دارند، کافی نیست. سرمایه گذاری در قسمت بلند بردن ظرفیت های زنان، تساوی حقوق زنان و مردان، و بازیافتن جایگاه واقعی زن در جامعه افغانستان به اندازه ای نبوده که جوابگوی این مسئله باشد.

دولت باید با برنامه ریزی دقیق و همه جانبه و سرمایه گذاری های لازم زمینه را برای حضور و موفقیت زنان در جامعه تضمین کند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: