ريگســـــــار

از آن همه کمکهای بین المللی، در مورد احياي بنيادها و ساختارهاي اقتصادي و پروگرام‌هاي اشتغال‌زا هیچ توجهی صورت نگرفت زیرا مسئولان داخلی و خارجی مي‌خواستند پول‌ها به پروگرام‌هايی هزينه شود که در دوران ریاست خودشان هرچه زودتر نتيجه دهد تا بتوانند سهم خود را از آن پروژه‌ها بردارند

به گزارش تحلیلی بخش سیاسی شبکه اطلاع رسانی افغانستان ( afghanpaper )، از روز جهانی کارگر در حالی در افغانستان تجلیل به عمل می آید که هزارها کارگر افغانستانی در سطح جهان از وضعيت بد معيشت و حقوق در رنج هستند و با انواع مشکلات از جمله عدم حمايت‌هاي قانوني و حقوقي، عدم تأمينات اجتماعي، نامعلوم بودن سرنوشت خود و خانواده‌شان و ... دست و پنجه نرم مي‌کنند که وضعیت آنها در ایران و پاکستان و کشورهایی آمریکایی و اروپایی روشن است به حدی که نیاز به توضیح ندارد.

هم‌چنان ميليون‌ها خانواده در داخل کشور از ادامه جنگ و موجوديت پديده بي امني رنج مي‌برند؛ نبود کار و نبود بسترهاي مناسب جذب کارگران به‌خاطر فعال نبودن کارخانه جات و فابريکه‌هاي توليدي بر رنج جامعه کارگري ما افزوده است.

علاوه بر این خشکسالي‌ها و کم‌آبي‌های ساليان اخير باعث شده که وضعيت زراعت در کشور چندان مطلوب نبوده و بسا خانواده‌هاي زراعت پيشه از روستاها راهي شهرها به هدف جستجوي کار شده و يا به فکر خروج از کشور و سفر و مهاجرت به يکي از کشورهاي همسايه باشند.
تراکم نفوس در شهرها به‌خصوص شهر کابل خود پي آمدهاي عديده‌اي را ببار آورده که حکومت توان حل يکي از هزاران پديده منفي مهاجرت بي‌رويه به شهرها را ندارد.

مشکل ديگري که جامعه کارگري با آن روبروست به حدی که بازار کار را اشباع نموده و سبب گرديده هزاران نفر کارگران جوياي کار بي سرنوشت در کوچه پس کوچه‌هاي شهر صبح تا شام را پرسه بزنند بدون اينکه کاري بيابند و از اين طريق نان بخور نميري به فاميل و فرزندان خود پيدا کنند، پديده بي سوادي و يا محدوديت ظرفيت جذب جواناني که از صنف دوازدهم فراغت حاصل نموده اند.

این جوانان بعد از اتمام صنف دوازدهم به دلیل راه نیافتن به موسسات تحصیلات عالی متوقف شده و به‌عنوان جوانان فاقد تخصص نمی توانند وارد بازار کار شوند و از آنجایی که آشنایی به زبان انگلیسی و کامپیوتر پدیده نوظهور در کشور می باشد، سبب گردیده تا جوانان جوياي کار، کار دلخواه خود را نيافته و به بازار کارگري ساده رو بياورند و اين خود باعث تراکم نيروي کار در شهرها شده است در حالي که در زمينه بازار کار و ايجاد تقاضا هيچگونه انکشافي را ما شاهد نيستيم.

متأسفانه با اينکه ميلياردها دالر به افغانستان سرازير شد؛ اما در مورد ايجاد زمينه‌ها و فرصت‌هاي شغلي مقدار اندکي از آن به مصرف رسيد زیرا بيشترين کمک‌ها در برنامه‌هايی هزينه شد که حالت زودگذر و به قول مؤسسات و انجوها، حالات اضطرار و زمينه‌هاي بشردوستانه را دارا بود.

شاید بتوان گفت: از آن همه کمکهای بین المللی، در مورد احياي بنيادها و ساختارهاي اقتصادي و پروگرام‌هاي اشتغال‌زا هیچ توجهی صورت نگرفت. علت آن هم واضح است هزينه کردن در اين بسترها دير به نتيجه مي‌رسد و اجراي آن زمانبر بوده و سود آن به کساني که امروزه توفيق حضور در اين برنامه‌ها را يافته و فردا نخواهند بود، نمي‌رسید، لذا مسئولان داخلی و خارجی مي‌خواستند پول‌ها به پروگرام‌هايی هزينه شود که زود نتيجه به‌دست آيد و سهم خود را از آن پروژه‌ها بردارند.

هرچند در رابطه با ایجاد تخصص و ارتقاي مهارت افراد و اشخاص گهگاهي خبرهايی از طرف مقامات مسؤول به رسانه‌ها راه مي‌يابد که گويا کورس‌ها و برنامه‌هاي آموزشي براي جوانان و افراد جوياي کار طرح ریزی شده و هر از چندگاهي عده‌اي از اين برنامه‌ها فراغت بدست مي‌آورند؛ اما آنچه در اين مورد حايز اهميت است اين است که بدانيم که در چه حد و حدودي اين برنامه‌ها مي‌تواند جوانان را در بر بگيرد و آيا واقعاً اين جوابگوي همه مردمي است که مي‌خواهند با فراگيري مهارت‌هاي ياد شده بتوانند براي خود کار و در نتيجه درآمد آبرومندي مهیا کند؟

با توجه به آنچه ذکر شد کارگران در کشور با وجود افزایش روز افزون قیمتها، دشواري‌ها و مشکلات فراوانی دارند. لذا این از خواسته همه ملت افغانستان است که دولت در عرصه اشتغال زایی سیاستهای اصولی انتخاب نماید و با تصویب قوانین جدید، پلان‌هاي اشتغال‌زا و برنامه‌هايی برای ایجاد فرصت‌هاي شغلي و زمينه‌هاي ايجاد بازار کار براي کارگران فني و ساده ، فراهم آورد.

دولت بايد با حمايت‌هاي قانوني و تأمين امنيت و تشويق سرمايه‌گذاران خارجي و داخلي و معرفي پروژه‌ها و بسترهاي مرتبط با انکشاف حيات ملي مردم افغانستان، زمينه سرمايه‌گذاري و در نتيجه آفرينش فرصت‌هاي شغلي را براي افراد جوياي کار فراهم آورد. همانطور که هند و چین توانستند با ایجاد زمینه هایی کاری برای حدود دومیلیارد نفوس کشورهایشان، اکنون تبدیل به یکی از قطبهای اقتصادی جهان شوند.

واضح است که اگر این همه کمکهای بین المللی به کشور ما در راه صحیح آن یعنی پلان هایی زیر بنایی و اساسی به مصرف می رسید، اکنون بعد از گذشت یازده سال وضعیت افغانستان اینگونه نبود. اما افسوس که هرکس به فکر خودش بود و به نوعی این کمکها حیف و میل شد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: